Przedświąteczne refleksje...

[Nemi]

Postanowiłam napisać, ponieważ strasznie smutno mi się zrobiło, kiedy Fori napisała o swoim zmęczeniu i żyłowaniu psa komendami, pilnowaniu niuansów.... To bardzo wyczerpujące.

Nie mam wilczaka, ale mój pies wykazuje podobne zachowania - też ugryzł, bo pilnował jedzenia i też ugryzł, kiedy pracował z piłeczką. Nasza sytuacja jest podobna, też jesteśmy razem przez cały czas, a pies pracuje w biurze. Też czasami ma dzikie oczy... Pomimo, że ugryzł, nie straciłam do niego zaufania, nie przestałam przytulać, nawet jeśli tego nie chce i warczy... wyleguje się w łóżku i jest wydrapywany za uszkiem. Staram się zrozumieć dlaczego tak się zachował i pokazać mu, gdzie są granice.
W sytuacji z piłeczką - zdecydowanie za bardzo się nakręcił i stracił nad sobą kontrolę. Od tego czasu pilnuję, żeby jednak czasami przestać, i trochę go zrelaksować.

Pilnowanie skarbów, wciąż jest dla mnie zagadką, ale Gaga podsunęła mi pomysł, który wydaje się to wyjaśniać. Skoro ważna jest stałość zasad - psisko po prostu sprawdza, czy zasada - jeśli mi coś daliście jest moje, cały czas obowiązuje. Dlatego nie broni czegokolwiek przede mną - bo jak coś przyniesie i próbuje pilnować wyganiam go na ogródek.

I odpowiem na pytanie Agnieszki, bo czasami jest tak, że mój pies nie chce ustąpić i wybałusza na mnie oczy. Ja po prostu mu nie ustępuję i wybałuszam swoje do skutku. W teatrze dźwiękowym ustępuje zawsze

Na koniec, całkowicie zgadzam się Z Fori, że większość nie chce mówić o psich zachowaniach, które sprawiają im kłopot. Dokładnie przetestowałam to z labkiem - wszystkie były święte, tylko mój był demonem zniszczenia, pomimo, że miał parę razy więcej zajęcia niż aniołki. Dopiero po moich dumnych opowieściach co zniszczył, okazywało się, że inne też tak mają...

[btd]

Temu m.in. miał służyć stary już wątek o zniszczeniach..

Serio? Kiedy to było?
Bo odkąd czytam wd - czyli to będzie ponad 4 lata, wyglądał na chwalenie się kto ma bardziej niszczycielskiego psa.

[Rona]

U nas jest tak, że często z Lorką "rozmawiam". Nawet na spacerach do niej mówię (ku zdziwieniu niektórych przechodniów), np. chwalę, że ładnie idzie przy nodze, ostrzegam, że ma 'nie widzieć' gołębi, wydaję komendy kiedy mamy przejść przez jezdnię, itd. Widzę, że sucz słucha, strzyże uszami, czasem nawet trąca mnie nosem w rękę jakby chciała powiedzieć 'jak tak ładnie idę, to daj coś za to' .
Kiedy coś przeskrobie - dostaje słowną burę niskim głosem, staram się być ekspresyjna na ile to możliwe (teatrum), ale kiedy bardzo się wkurzę, to najpierw burczę, (ew. zapinam na smycz), a potem przestaję na nią patrzeć, przyspieszam kroku i nic nie mówię. Zauważyłam, że dla niej moje milczenie jest bardzo karzące. Zaczyna wtedy zachowywać się "wzorowo", submisywnie usiłuje polizać rękę, twarz... tak jakby chciała przeprosić rozgniewaną alfę. Z kolei jeśli ktoś z natury jest milczący i do psa nie gada albo gada rzadko, to pies nie będzie odczytywał milczenia jak kary.

Wydaje mi się że właściciel/przewodnik mniej lub bardziej świadomie wypracowuje sobie z psem kod porozumiewania się, sygnałów werbalnych i niewerbalnych i nie da się jednoznacznie powiedzieć, że "x oznacza to" a "y - tamto" bo to zależy od bardzo wielu czynników! Inaczej pies burczy kiedy zmieniam jego pozycję z 'w poprzek' na 'wzdłuż na łóżku, inaczej kiedy widzi sukę której nie cierpi, a jeszcze inaczej kiedy jest na lince, a zobaczy ukochaną kumpelę i sygnalizuje chęć zabawy...

Możecie się ze mną zgodzić lub nie, ale uważam, że podawanie na odległość ścisłych "instrukcji" odczytywania psiego języka bez dobrej znajomości psa i kontekstu w którym żyje, tak jak tego oczekuje Fori - może być ryzykowne i przynieść więcej złego niż korzyści.

[btd]

Nawet na spacerach do niej mówię (ku zdziwieniu niektórych przechodniów), np. chwalę, że ładnie idzie przy nodze, ostrzegam, że ma 'nie widzieć' gołębi, wydaję komendy kiedy mamy przejść przez jezdnię, itd. Widzę, że sucz słucha, strzyże uszami, czasem nawet trąca mnie nosem w rękę jakby chciała powiedzieć 'jak tak ładnie idę, to daj coś za to' .
Kiedy coś przeskrobie - dostaje słowną burę niskim głosem, staram się być ekspresyjna na ile to możliwe (teatrum), ale kiedy bardzo się wkurzę, to najpierw burczę, (ew. zapinam na smycz), a potem przestaję na nią patrzeć, przyspieszam kroku i nic nie mówię. Zauważyłam, że dla niej moje milczenie jest bardzo karzące. Zaczyna wtedy zachowywać się "wzorowo", submisywnie usiłuje polizać rękę, twarz... tak jakby chciała przeprosić rozgniewaną alfę.

O, o, o właśnie, dokładnie. Jakoś coś takiego wydaje mi się naturalne.

[Fori]

Mała dygresja, pies to nie maszynka elektryczna do której każdy dostaje instrukcję obsługi i postępując zgodnie z tą instrukcją uniknie awarii.
Chodziło mi o to, że każdy ma inne spostrzeżenia, inne metody współpracy bo każdy pies jest inny. I to co sprawdza się u jednego nie sprawdzi się u innego psa. Ale pomimo, że każdy pies jest inny to są cenne uwagi i dziękuję za dzielenie się nimi.
Co do lizania, lizał mnie po twarzy i szyi zawsze, dodatkowo miał komendę „daj buzi” przy powitaniu, żeby skacząc nie podbijał oczu i nie wybijał nikomu zębów ani nie memłał rękawów kurtek.

Z daleka też sygnalizuje, ten „pies co idzie z przeciwka mi się nie podoba”. Napina mięsnie, spuszcza lekko głowę i idzie ale wygląda jak kocur gotowy do skoku. Wtedy lekko szarpię smyczą, wydaję komendę równaj i omijamy delikwenta łukiem. Nie trzeba napinać już smyczy, podnosić głosu. Ale dwa warunki muszę spełnić ja, zwrócić uwagę psu przez szarpnięcie smyczą i komendę, żeby wiedział - ja tu rządzę, i w momencie gdy psy się zrównują powtarzam komendę, wtedy pies idzie spokojnie. Niestety brak powtórzenia komendy traktuje jak nieme przyzwolenie na wyskok.

Przeczytałam gdzieś a wcześniej na to nie zwróciłam uwagi, ale ogon mojego psa jest związany niewidzialną nicią z klamką drzwi. Wychodzimy z domu i ….kita zadziera się do góry, z tą powiewającą flagą maszeruje cały czas. Ogon opada po jakimś czasie w lesie, na łące ale w terenie zabudowanym zawsze jest zadarty. Tak było zawsze i tak jest nadal.

ps
Nie chcę broń Boże powiedzieć, że każdy pies który zadziera ogon cię zeżre albo zaatakuje. Po prostu czytajac różne wypowiedzi i różne rzeczy analizując wiecej widzę. Tyle i tylko tyle chciałam napisać w kwestii ogona.

[Gaga]

Originally Posted by Nemi

Dokładnie przetestowałam to z labkiem - wszystkie były święte, tylko mój był demonem zniszczenia, pomimo, że miał parę razy więcej zajęcia niż aniołki.

Jedna ze starszych zasad internetu: tu psy są GENIALNE

Originally Posted by Fori

pies to nie maszynka elektryczna do której każdy dostaje instrukcję obsługi i postępując zgodnie z tą instrukcją uniknie awarii.
Chodziło mi o to, że każdy ma inne spostrzeżenia, inne metody współpracy bo każdy pies jest inny. I to co sprawdza się u jednego nie sprawdzi się u innego psa.

I to może być spokojnie myślą przewodnią wszelakich, tego typu dyskusji.

Niestety brak powtórzenia komendy traktuje jak nieme przyzwolenie na wyskok.

Ponownie zaryzykuję pytanie: czy nie jest prawdopodobne, że on po prostu czuje się jako OBROŃCA? Dał sobie (dostał?) prawo do kontroli świata wokół Ciebie? Jeśli tak-nie dziwię mu się, że stara się pokazać Ci swoją pozycję. Obrona stada to wielka odpowiedzialność, byle omega jej nie dźwignie. Wydaje mi się, że jest różnica między pokazywaniem innemu psu postawy pt"nie zbliżaj się" (usztywnienie, chodzenie na pazurkach, kita w górze, wzrok wlepiony w przeciwnika) a POLOWANIEM czyli skradaniem się, przypadaniem do ziemi i napięciem mięśni do startu. Pierwsza wymusza raczej statykę-próba sił, pożądany efekt-odejście przeciwnika, druga to sekwencja początkowa, po niej musi być ciąg dalszy. Ja znam oba zachowania u Cheya i wiem, że w pierwszym przypadku jest o niebo łatwiej niż w drugim. Ma takich swoich ulubieńców, na widok których zaczyna właśnie polowanie.. to są kompletnie różne poziomy emocji.

[Fori]

Originally Posted by Gaga

Ponownie zaryzykuję pytanie: czy nie jest prawdopodobne, że on po prostu czuje się jako OBROŃCA? Dał sobie (dostał?) prawo do kontroli świata wokół Ciebie? Jeśli tak-nie dziwię mu się, że stara się pokazać Ci swoją pozycję. Obrona stada to wielka odpowiedzialność, byle omega jej nie dźwignie.

Gaga, pozwolę sobie odpowiadać Tobie, bo jestem wdzięczna, że podjęłaś się próby znalezienia powodu takiego obrotu spraw. Od razu ustalmy, że emocje odłożyłam na bok, nie atakuję Cię i na spokojnie analizuję to co piszesz, opisuję sytuację jak ja ją widzę. A Ty wychwytuj kolejne szczególiki, może w końcu zrozumiem co się stało i dlaczego. I od razu przepraszam, że robię to dopiero kolejnego dnia, ale wieczorem nie daję już rady…

Ja jestem mała i niepozorna ale tak jak Ty bronię się sama, nie używam i nie używałam psa jako broni na innych ludzi czy zwierzęta. Biorąc psa zakładałam, że ma mieć wygląd budzący respekt ale ma być przytulakiem. I tak był prowadzony.
Podzielę to na dwa etapy:

• chorował długo, z tego powodu nie mógł się bawić z innymi psami, dodatkowa infekcja mogłaby być dla niego letalna. Dlatego psami był zaciekawiony, machał do nich z daleka ogonem i zagadywał. Ja psa zajmowałam czymś innym i odchodziliśmy - nie szarpałam się z nim, nie darłam się na niego. To wtedy ćwiczyliśmy już obchodzenie psów, i „równaj” bez możliwości kontaktu i na luźnej smyczy. Swoją pierwszą wielką zabawę z kilkoma psami miał gdy do Nitry jechała Margo, Narwana i Przemek ze stadem psów. Radość psa nie do opisania, wyszalał się tak, że zasnął prawie na stojąco. Potem kolejne spotkanie w Krakowie, pies stał zaciekawiony tyloma innymi psami ale chował się za mną, do Póżnej jako młodzik, też przyjechał jako zaciekawiony pies. To jednak ja byłam cały czas obrońcą stada i to ja decydowalam czy i kiedy ma kontakty z psami.
• jego zachowanie, z przyczajką na psy i koniecznością powtarzania komend zaczęło się po pogryzieniu ale znowu nie chcąc się szarpać z psem spotykałam się z ludźmi, których psy były spokojne i opanowane, po to żeby „zatrybił” że nie musi się ani przed nikim bronić, ani tym bardziej atakować, bo to są fajni kumple do zabawy. Początkowo pyzior na nie też warczał czy ujadał ale potem tym znanym sobie psom pozwalał już na wspinanie się po grzbiecie, i też tak ma/miał jak pisałaś Ty i Grin, są psy w tym małe samce, którym pozwala się lizać po faflach, wspinać na siebie, obwąchiwanie przebiega spokojnie, pies macha ogonem. Ale ma też ten drugi rodzaj zachowania opisany przeze mnie wcześniej

Co do obrony przed ludźmi, pozorowanych ani prawdziwych ataków ani na mnie ani na psa nie było. Był taki moment w sklepie, gdy przyszło 3smutnych panów na łatwy zarobek, ale oni popatrzyli na psa, pies na nich – oni wyszli bez słowa, pies nie wyszczerzył nawet zębów, nie mruczał. O żadnym szarpaniu się czy ataku nie było nawet myśli. Odleglość pomiędzy psem a panami wynosila 5metrów a od tego incydentu minęły prawie 2lata.

Reasumując, świadomie nie dałam mu prawa do obrony, bo wiem jak trudno byłoby mi zapanować nad psem, który przejął kontrolę nad stadem. Czy i w którym momencie uznał, że ma takie prawo nadal jest dla mnie zagadką.

[Fori]

Witam,
w piątki na kanale National geografic o 21.00 jest program "Zaklinacz psów" - powtórki w tygodniu. Polecam, bo każdy odcinek to inna rasa i inny problem do rozwiązania. Ale wspólna dla każdego odcinka jest refleksja na temat nas jako przewodników, pozycji psa w stadzie i najważniejsze jak eliminować codzienne drobne zdarzenia urastające później do rangi problemów.
Osobiście bardzo podoba mi się motto prowadzącego: "wychowuję psy i szkolę ludzi" jakże dalekie od tego co proponowali nam w szkółkach.
Pozdrawiamy
Anka z Forasem

[Bajka]

Ania, a kto jest "zaklinaczem", bo nie znalazłam? Tak z ciekawości pytam, bo nam tematyka dosyć bliska

Edit:
Już znalazłam. Dosyć kontrowersyjny pan, chociaż ogromnie popularny : ) .

p.s.Buziaki dla Forasa od naszych dziewczyn, a szczególnie od starszej

[Fori]

Każda osoba, szkoła, sposób prowadzenia zajęć może być oceniany rożnie. Ja podaję tylko namiar na program, czy się ktoś z tym co widzi zgadza czy nie, akceptuje proponowane metody szkolenia to jego sprawa. Mnie w programie podoba się to, że słyszę zobacz ten pies jest np. przestraszony, agresywny czy dominujący i tu widzę psa a prowadzący opisuje to zachowanie, charakterystyczne cechy np. rozszerzone źrenice, przyczajka, położone uszy czy podkulony ogon. Polecam program jako ciekawostkę dla speców ale przede wszystkim dla laików takich jak ja, dla których jest to ciekawe spojrzenie na siebie, na psa oraz na popełniane błędy.

Aga, dzięki za buziaki dla Forasa, może kiedyś powtórzymy spacer tym razem w letniej scenerii?

[Grin]

Originally Posted by Fori

Osobiście bardzo podoba mi się motto prowadzącego: "wychowuję psy i szkolę ludzi" jakże dalekie od tego co proponowali nam w szkółkach.

Tak trochę abstrahując od tematu, taka refleksja mi się nasunęła, że im więcej czytam i słyszę z różnych źródeł na temat szkółek, "treserów", trenerów itp., tym bardziej dochodzę do wniosku, że mieliśmy cholerne szczęście, że trafiliśmy tam, gdzie trafiliśmy. I nie chodzi mi tu bynajmniej o to, że mamy z Łowcą jakieś super szkoleniowe osiągnięcia, bo tak wcale nie jest, ale o to, że z tego co widzę, zostało nam zaoszczędzone dużo czasu, rozczarowań i popełnionych błędów, z racji złego podejścia, metod, czy po prostu braku wiedzy czy intuicji osoby szkolącej.
Coraz częściej dociera do mnie, że to co wielu właścicielom szkolącym swoje psy zostało powiedziane dopiero w którejś z kolei szkole, czy przez któregoś z kolei trenera, nam zostało podane na talerzu już na samym początku - na wykładzie, który poprzedzał naukę w przedszkolu (jak np. choćby to, że szkolenie psa, to GŁÓWNIE szkolenie właściciela).
Tym bardziej doceniam naszą panią Anetę za jej niesamowitą intuicję, bo Łowca był pierwszym szkolonym przez nią wilczakiem.

[Rona]

Originally Posted by Fori

Osobiście bardzo podoba mi się motto prowadzącego: "wychowuję psy i szkolę ludzi" jakże dalekie od tego co proponowali nam w szkółkach.

Zasada naszej szkółki jest podobna, ale jednak trochę inna: Zula szkoli ludzi, żeby sami sobie wychowywali psy