Male dziecko i wilczak

[Predator]

Originally Posted by ira.s

czy psy w takim samym stopniu jak suczki wykazują się anielską cierpliwością w stosunku do najmłodszych, czy też bywa z tym różnie?!

Mam niestety tylko jednego Wilczaka więc to żadna próba w sensie statystycznym ale patrząc tylko po moim gdy był mały i teraz muszę napisać, że mój jest łagodny do dziecka ACZKOLWIEK gdy był mały zdarzały się wypadki i wpadki... np malutki wilczaczek chciał się przywitać a dziecko było bez długiego rękawa...skoczył, spadając zahaczył o rękę dziecka - 4 szwy ... nie zrobił tego specjalnie miał po prostu niewiarygodnie ostre zęby(nadal ma). Innym razem bawił się w terorystę kradnąc z ręki dziecka jedzenie a później przy próbie odebrania przez dziecko warczął... musiałem mu wytłumaczyć po mojemu, że kolejnym krokiem będą elektrody i prąd . Teraz natomiast gdy już poznał wszystkie zasady panujące w domu i z konieczności musząc się do nich dopasować jest słodki jak nikt... ze mną nadal bawi się po męsku natomiast z dzieckiem bawi się jak z jajkiem - aż niewiarygodne biorąc pod uwagę jego charakterek...

Czyli reasumując - jeśli mają jasne zasady i nie są torturowane to jest ok - oczywiście trzeba mieć oko i na wilczaczka i na dziecko - ale to tylko moja opinia na podstawie jednego modela który łagodnością nigdy nie grzeszył... wersja demo oczywiście jest i była do wszystkich którzy nic od niego nie chcą poza mizianiem się...

Pozdrawiam

[Wilczy Duch]

Originally Posted by Predator

...bawił się w terrorystę kradnąc z ręki dziecka jedzenie a później przy próbie odebrania przez dziecko warczał...

O dziwo miałem to samo z moją "pasibrzuchową" hasiorką (i to nie tylko w jej szczenięcych latach, ale również w okresie młodzieńczym, gdzieś tak do roku czasu), która względem dzieci od maleńkości była potulna jak baranek, ale niech tylko te zbliżyły się do jej zdobycznego, to zaraz warknięciami je straszyła - też nie wiem na ile jest to charakterystyczne dla psów ras pierwotnych (nawet tak łagodnych jak haszczaki), a na ile zależne od wczesnych warunków wychowania (niestety moją sunię odebrałem z największej krajowej hodowli dopiero w wieku 3 miesięcy, kiedy zbyt wiele nawyków typowo sforowych weszło jej w krew i stosunkowo dość dużo musiało upłynąć czasu zanim się ich części - dotyczącej m.in. walki o pożywienie - odzwyczaiła).

Originally Posted by Predator

...z dzieckiem bawi się jak z jajkiem - aż niewiarygodne biorąc pod uwagę jego charakterek...

To bardzo pokrzepiająca wiadomość, świadcząca o tym, że jednak instynkt dominanta nie został samcom CsV mocno zaszczepiony przez ich wilczych krewnych (Ci z tego co wiem, raczej zbyt dużej cierpliwości nawet do własnych szczeniąt nie mają, stąd samice wychowują je z początku z dala od watahy).

Originally Posted by Predator

...jeśli mają jasne zasady i nie są torturowane to jest ok

A jak w takim razie poddają się typowo przydomowemu szkoleniu (nie chodzi mi tutaj o jakieś zaawansowane "tresury", które często stają się udziałem ON'ków), mając przecież dość dużo w sobie tej krnąbrnej wilczej krwi?!

[Grin]

Originally Posted by ira.s

To bardzo pokrzepiająca wiadomość, świadcząca o tym, że jednak instynkt dominanta nie został samcom CsV mocno zaszczepiony przez ich wilczych krewnych (Ci z tego co wiem, raczej zbyt dużej cierpliwości nawet do własnych szczeniąt nie mają, stąd samice wychowują je z początku z dala od watahy).

Z tym "samczym instynktem dominanta" w stosunku do szczeniąt to w ogóle chyba jakiś stereotyp niepotwierdzony rzeczywistością. Wg mnie jeżeli szczeniętom coś grozi ze strony innych członków watahy, to są to inne "bezdzietne" samice jak już. Samce nawet jeśli nie mają wielkiej cierpliwości do zabawy z takimi maluchami, krzywdy im nie zrobią. Wręcz przeciwnie. Widać to właśnie po naszych burych. Ile to już razy oglądałam przemianę mojego Łowcy (a na pewno wielu właścicieli może to potwierdzić), który choć dorosłym samcom najchętniej spuściłby łupnia kiedy tylko by mógł, szczeniakom pozwala (dosłownie) wchodzić sobie na głowę i zaglądać do paszczy, kładzie się przed nimi na plecach, aby ułatwić im podgryzanie siebie.
Takie "fory" jednak się kończą, gdy szczeniak staje się młodzieńcem...
PS
Oczywiście, że "poddają się szkoleniu", dlaczego by nie miały? Jak każdej stadnej istocie, zależy im na zgodzie w stadzie, zatem o ile potrafimy w mądry sposób wyznaczyć i stosować pewne zasady, wilczak to pojmie i wprowadzi w życie. Co oczywiście nie znaczy, że pewnych praw nie będzie próbował nagiąć co jakiś czas co swoich potrzeb (np. z zakazem kradzieży pańciowego jedzenia na czele).

[Rybka]

Originally Posted by Grin

Z tym "samczym instynktem dominanta" w stosunku do szczeniąt to w ogóle chyba jakiś stereotyp niepotwierdzony rzeczywistością.

Potwierdzam.
Mając w domu dwa prawie trzyletnie samce i niespełna trzymiesięcznego szczeniaka stwierdzam, że chłopaki mają niewyczerpane pokłady cierpliwości (dużo większe niż ja) i pozwalają małej na wiele. Jak wpadnie w szał zabawy (tzw. głupawka) to po prostu wstają i uciekają ale nigdy nie zrobią krzywdy.