Peri Lupusek - podlaska wilczyca się wita!

[makota]

Mała faktycznie ślicznieje z dnia na dzień, widzę że bardzo pociemniała. Piękność z niej wyrasta

___________
Postscriptum:
https://lh4.googleusercontent.com/-5...i+%2865%29.jpg
A takie zdjęcia ostatnio mrożą mi krew w żyłach, bo u nas niedawno właśnie w takiej zabawie mieliśmy mały wypadek i Basta vel Słoń w Składzie Porcelany "przedziurawiła Nitce szyjkę", także przewrażliwiona nieco jestem

[Gaga]

Originally Posted by makota

Postscriptum:
https://lh4.googleusercontent.com/-5...i+%2865%29.jpg
A takie zdjęcia ostatnio mrożą mi krew w żyłach, bo u nas niedawno właśnie w takiej zabawie mieliśmy mały wypadek i Basta vel Słoń w Składzie Porcelany "przedziurawiła Nitce szyjkę", także przewrażliwiona nieco jestem

u wilczaków to naturalny sposób zabawy i jakoś żaden przez to nie ucierpiał, jak dotąd.
(sorry, w tym przypadku nie dało się napisać "u psów")

[makota]

Matko i córko, ależ Ty sobie zapamiętałaś tę moją jedną uwagę dotyczącą tego, że nie tylko wilczaki "piją wodę kłapiąc pyskiem"...
...smuci mnie to trochę, bo mam wrażenie, że odbierasz mnie jako osobę, która na siłę próbuje udowodnić, że wilczak to nic innego jak zwykły pies - co więcej dajesz innym do zrozumienia, że tak jest.
A tak nie jest, koniec kropka, nie mam zamiaru po raz tysięczny powtarzać swojej opinii na ten temat, i przykro mi że wytykanie tego sprawia Ci taką radochę.

A zabawa no cóż - u nas też naturalna, przez całe moje życie obserwuję takie zabawy u różnych psów i jak dotąd też nikomu nic się nie działo.
Stało się, kiedy do tego doszedł pęd w biegu, niefortunny wypadek... - stąd nie rozumiem intencji Twojej wypowiedzi (?)

[Gaga]

Sorry, ale w nie w tym temacie-mój błąd, że tu odpowiedziałam, ale wątek jest wystarczająco odstręczający:/

[airmatys]

Witam,
zwykle czytam, ale w tych okolicznościach...

piszę tutaj, bo post, do którego nawiązuję został opublikowany na ogólnym.
odnoszę się do sytuacji i człowieka w niej, a nie osoby.

poproszono, żeby postarać się zrozumieć.

...starałem się...

przeczytałem kilkakrotnie wiadomość o podjęciu decyzji.
przeczytałem wcześniejsze wiadomości o pierwszych dniach wspólnego życia człowieka i zwierzęcia...

...żeby zrozumieć...

...starałem się...

jestem w stanie wymyślić sobie sytuacje, w których takie decyzje są konieczne, choć samo wyobrażanie ich jest wyjątkowo przykrym doświadczeniem.

wierzę, że w tych extremalnych wypadkach decyzje te niosą ze sobą coś w ostatecznym rozrachunku dobrego (wybacz człowieku,"dobrego" dla zwierzęcia).

to nie takie decyzje świadczą o "niepoważnym gówniarstwie"

post o podjętej decyzji...
...staram się zrozumieć...

nie, to nie ta decyzja jest zła - ona jest jedynie konsekwencją FATALNEJ dezyzji o wzięciu wilczaka.


w jednej i drugiej Zwierzę nie miało żadnego znaczenia


ale taki zbiór zachowań jest nierozerwalną częścią nas czy się to komuś podoba czy nie

wszechobecne: ja , mnie , moje, dla mnie....


... im dłużej, żyję (z Sharnem -też) tym częściej uważam, że to obciach jest być człowiekiem

i w takich okolicznościach to wyjątkowo nie brzmi dumnie...

ja
człowiek

p.s.1

A teraz o konkretnym przypadku:
Trustno - przykro mi, że taka sytuacja ma miejsce.
Starałem się zrozumieć.
W dwóch wnioskach absolutnie się z Tobą zgadzam:
1. tak, Peri będzie wspaniaym wilczakiem,
2. tak, powinnaś oddać Peri.
Wierzę, że jest Ci przykro.
Szczerze życzę, żebyś nigdy nie żałowała tej decyzji.
Nie mam zamiaru udawać, że taki finał Twojego życia z Peri jest dla mnie OK.

p.s.2.
poprawny konstrukcyjnie tekst manipulacyjny, ale nie będę gratulował.
okoliczności...
sama rozumiesz...

p.s. 3
ten post nie przeszkadza mi w poszukiwaniach nowego domu dla Peri

paweł

[Puchatek]

Paweł – dla mnie: BINGO! Od dwóch dni biję się z myślami (*) i nie wiem jak je ubrać w słowa... zawarłeś wszystko z wielką Klasą... Pozwalam sobie "ukraść" fragment...
..............................
p.s.1.
Trustno - przykro mi, że taka sytuacja ma miejsce.
Starałam się zrozumieć, ale "ni cholery"
W dwóch wnioskach absolutnie się z Tobą zgadzam:
1. tak, Peri będzie wspaniałym wilczakiem,
2. tak, powinnaś oddać Peri... honor nakazywałby nawet rezygnację ze zwrotu pieniędzy.... zbyt wiele Istot zawiodłaś -Peri, Hodowcę, tych którzy chcieli tę "rodzynkę" i "znajomych Królika" sprzyjających Lupuskowi/
Wierzę, że jest Ci przykro.
Szczerze życzę, żebyś nigdy nie żałowała tej decyzji.
Nie mam zamiaru udawać, że taki finał Twojego życia z Peri jest dla mnie OK.

p.s.2.
poprawny konstrukcyjnie tekst manipulacyjny, ale nie będę gratulowała /powód oddania nie został zawarty/
okoliczności...
sama rozumiesz...

p.s. 3
ten post nie przeszkadza mi w poszukiwaniach nowego domu dla Peri


Dorota

...

P.S. Przeanalizuj dobrze, całą tę historię /zapatrzenie->uwielbienie->posiadanie->odepchnięcie/ przez pryzmat przyszłego zawodu... I bez urazy: to nic osobistego.


..........
(*)-te dni to swoista waga.... na jednej szali wszystkie zniszczenia Ozzy-ego /przebija wszystkie wilczaki -wierzcie/ i czasami mój autentyczny płacz nad tą dewastacją, na drugiej szali Ozzy. Jak by tego nie rozkładać na czynniki pierwsze, druga szala jest cięższa i wygrywa konfrontację....

[Trustno1]

Dorota, Paweł - dziękuję Wam za opinie. Paweł, również za szukanie domu dla Małej.
Czy macie racje? Pewnie w jakimś stopniu macie. Na pewno w tym, że błędem było wzięcie psa, nie jego oddanie. Doskonale sobie z tego zdaję sprawę i to właśnie jest główną przyczyną tego, że się czuję parszywie (możecie uważać to za manipulację z mojej strony - nie mam jak Was przekonać co do tego, że jest inaczej i po prostu tak się czuję).
Możecie wierzyć lub nie, ale byłam przekonana, że przemyślałam to dobrze. Okazuje się, że jednak nie. Może powinnam przewidzieć wydarzenia, które mają właśnie miejsce i okoliczności które wymuszają taką, a nie inną decyzję. Ba, uważam sama, że nie tylko "może" powinnam, ale powinnam na pewno. Nie wszyscy się z tym obowiązkiem przewidywania wszystkiego zgadzają, ale ja mam do samej siebie żal.

Teraz będzie egoistycznie i "ja, moje, o mnie" - nie jestem przyzwyczajona do porażek. Na pewno nie takich. Wszystko mi się w życiu udawało do tej pory, realizowanie planów i marzeń zwłaszcza. To, że plan który ułożyłam, okazał się chwiejny - to wina mojego gówniarstwa i dziecinności. To też mnie boli, bo się, niesłusznie, uważałam za dojrzałą. A nie jestem, jak widać. Czy weźmiecie to za publiczne ubiczowanie się dla zwiększenia dramatyzmu sytuacji - nie wiem. Próbuję być po prostu szczera.

Jeśli uważacie za naganne to, że bardziej się dla mnie liczy zdanie mojej rodziny i bliskich mi osób, ich dobro i zadbanie o nich (chociażby o ich komfort psychiczny), a nie moje dobro i mój pies (na zasadzie trzymania go na siłę) - to jest to Wasz punkt widzenia i Wasz światopogląd. Rozumiem go, ale nie podzielam. Wydaje mi się, że mam do tego prawo, zwłaszcza, że nie idzie to w parze z umyślnym zamiarem skrzywdzenia psa. W co też oczywiście możecie nie wierzyć, ale jeśli wydaje się Wam, że byłabym w stanie z premedytacją skrzywdzić jakiekolwiek zwierzę, tym bardziej wymarzonego psa, którego wyczekiwałam, za którego zapłaciłam z uciułanych ze studenckich "dochodów" pieniędzy (chodzi tu o podkreślenie, że nie było to na zasadzie: "stać mnie, to sobie kupię psa", a wymagało ode mnie wyrzeczeń i rozsądnego planowania od wielu miesięcy), no to troszkę przesadzacie i nie wiem według jakiej miary mnie mierzycie.

I tak, Dorota, właśnie mój przyszły zawód sprawia, że nie zrobię tego, o czym pisałam wcześniej - mogłabym, nic nikomu nie mówiąc, zamknąć Peri w kojcu (o ile miałabym gdzie ten kojec w ogóle zrobić) i udawać, że jest świetnie. Wtedy wszyscy byliby zadowoleni i mieli spokojny sen, prawda? Kupiła psa, trzyma psa pomimo przeciwności losu, bo pies jest dla niej najważniejszy i nie wyobraża sobie jego oddania. Uśmiecha się promiennie, wrzuca zdjęcia na fejsa, jak to razem chodzą po lesie i jest pięknie - tylko, że nie w rzeczywistości. A tymczasem pies siedzi większość czasu w kojcu, a ona tyra jak wół na utrzymanie rodziny i jeszcze ma wyrzuty sumienia, że jej wymarzony pies marnuje się właśnie, wyjąc sam całymi dniami (zaraz wywnioskujecie, że się rozchodzi tylko o pieniądze - nie, nie jest to kwestia tylko pieniędzy i na pewno nie takich, o jakich myślicie, ale to i tak Was pewnie nie przekonuje). Że nie wspomnę o tym, że weterynaria nie polega jednak na głaskaniu zwierzątek - też musiałam się z tego urojenia boleśnie wyleczyć.

Nie piszę tego wszystkiego po to, byście mnie żałowali. Nawet nie bardzo mi zależy byście mnie nie potępiali - jeśli sprawia to komuś radość, albo lepiej się dzięki temu czuje, to proszę bardzo, możecie spalić moją kukłę na stosie. Piszę to tylko po to, by Peri znalazła dom i by jej przyszłych właścicieli nie odstraszyło podejrzenie, że to diabeł wcielony, który zniszczył mi w miesiąc życie. Życie mi się zniszczyło samo - szkoda niszczyć życia psa na dodatek. Jeśli ktoś zabierze ją ode mnie, bo jestem egoistyczną, rozpieszczoną gówniarą, no to trudno - ważne jest dla mnie i mojej rodziny, by Mała miała najlepszy możliwy dom.

Tyle, jeśli chodzi o manipulację.

[Rona]

Originally Posted by Bura

-te dni to swoista waga.... na jednej szali wszystkie zniszczenia Ozzy-ego /przebija wszystkie wilczaki -wierzcie/ i czasami mój autentyczny płacz nad tą dewastacją, na drugiej szali Ozzy. Jak by tego nie rozkładać na czynniki pierwsze, druga szala jest cięższa i wygrywa konfrontację....

Bo to jest tak: one strasznie dużo od nas biorą, czasem więcej niż chcemy/możemy im dać, ale jeszcze więcej nam dają... z wiekiem te proporcje zmieniają się na naszą korzyść, czasem to bure dają nam więcej niż chcą, czy są w stanie.. (wystarczy popatrzeć jak niektóre psiaki męczą się na wystawach, aby spełnić ambicje swoich właścicieli ).

Ale czyż nie tak samo jest z niemowlętami/dziećmi? Rwą równo nasz czas, wypoczynek, kasę, urlopy... Różnica taka, że mało kto oddaje niemowlę "w dobre ręce dla jego dobra" nawet gdy nie daje mu ono przez rok spać i doprowadza do ciężkiej depresji i ruiny Po prostu różnica kulturowa i tyle.

Też podoba mi się post Pawła: celnie i bez wielkich emocji oddaje to, co wielu z nas czuje, choć mnie osobiście sytuacja specjalnie nie rusza - Trustno1 nie pierwsza i nie ostatnia która się przeliczyła.

Jeśli jednak można o coś bardziej ogólnie prosić 'świeżych' właścicieli, to poczekajcie z PR-owaniem w necie, aż będziecie na 100% pewni, że bury z Wami zostaje. Kontrast między pierwszymi i ostatnimi postami prawie fizycznie boli tych, którzy nie należą do generacji Y. Dla nas rzeczywistość nie przesuwa się do rzadko odwiedzanych fb-kowych "wcześniejszych postów" i mamy (niestety) dobrą pamięć.

[Gaga]

Originally Posted by airmatys

poproszono, (...).

...starałem się...

Bardzo szczerze i ogromnie podziwiam. Naprawdę. I nawet nie chcę wnikać skąd u niektórych ludzi takie pokłady wyrozumiałości, tolerancji...., dla mnie to już od jakiegoś czasu niepojęte (a coraz bliższy mi przyjaciel Alzheimer nie pozwala na wycieczki w przeszłość).