Na 64 dagen loopsheid lijkt het einde nu eindelijk in zicht te zijn.
De afgelopen week was de afscheiding zichtbaar lichter van kleur en werden de reuen in de buurt gek. Styx begon elke ochtend met een huilconcert vanuit de bench (fijn met een kleine peuter die eigenlijk nog even moest slapen). Overdag trok ze flink aan de lijn (doet ze normaal bijna nooit), werd elke hond die ze tegen kwam besprongen (reu en teef) en ging ze op teven rijden (met alle bewegingen). Zelf enkele bevriende gecastreerde reuen klommen op Styx.
Styx was overdreven vriendelijk naar mannen, vree echt tegen hen aan.
Na een dag of vijf van die hormoongedreven gekheid werd het gedrag gisteren ineens een stuk rustiger. Vandaag komt ze nog wel wat meer aandacht vragen dan voor haar loopsheid, maar er is duidelijk wat rust in de tent weergekeerd. De afscheiding is vandaag ook erg donker, als geronnen bloed. Hopelijk is de afscheiding binnenkort ook helemaal afgelopen.
Ik hoop dat het volgend jaar allemaal wat minder lang duurt. :-)
|