Skradanie, polowanie, dominowanie
 

W temacie zachowań psio-psich, doszłam już parę razy do wniosku, że niestety nie potrafię (jeszcze?) prawidłowo odczytywać wszystkich sygnałów; niektóre odczytuję błędnie, a niektórych pewnie nie dostrzegam wcale.
Np. sądziłam (błędnie niestety), że mój pies jest na tyle "mądry", iż jeśli zbliżający się samiec reaguje całkiem (na moje oko) poprawnie; przystaje, kładzie się, podchodzi łukiem itp., a mój spokojnie stoi i patrzy (no ok. jeży się trochę), to jeśli pozwoli się im powąchać na luźnej smyczy/lince, powinno być ok. Niestety niekoniecznie; była chwila wąchania, a następnie ni stąd ni zowąd kotłowanina, oczywiście zaraz zakończona przeze mnie. Fakt, że jak pisała wcześniej Gaga- to takie cóś, w czym jest dużo hałasu, ale zero obrażeń na szczęście.

Czasami mam wrażenie, że on się zachowuje trochę tak, jak nie za bardzo jeszcze "zrównoważeni" rówieśnicy Karoliny. :D Oby też z tego wyrósł, jak zapewne oni wyrosną. :p

Hmm... Astarte właśnie tak skrada się do swoich kumpli i do psów z którymi chce się bawić (tak samo robi jej kumpel- dwuletni amstaf i jej najlepsza przyjaciółka roczna labradorka). Natomiast sytuacja gdzie muszę zwrócić uwagę jest gdy stoi jak wryta z pełnym irokezem.
Nomen omen Astarte na każdego psa reaguje i z każdym chce wejść w jakąś relację- nie zawsze przyjazną. Nasza trenerka stwierdziła, że to prawdopodobnie dlatego, że Astarte ma niezaspokojone swoje "psie" socjalne potrzeby i każdy kontakt z psem będzie mega ważny....

Ale to jest zupełnie inne skradanie. ;) Znaczy co innego ma na celu.
To chyba tak, że można się bawić w wojnę i walczyć naprawdę; psy bawią się w zagryzanie, a mogą też zagryzać naprawdę.
Zauważyłam, że psy (a przynajmniej wilczaki) doskonale potrafią rozróżnić zabawę od działania "na serio".

Tak, ale jak rozróżnić skradanie na serio od tego zabawowego? Po jeżu? Astarte czasem też się jeży jak nie zna psa i nawet bawi się z nim w pełnym "ujeżeniu", który opada dopiero z czasem...

Czasem jest tak, że jeśli cżłowiek stoi dalej (sporo dalej), to psy się rozchodzą, bliska obecność działa trochę jak iskra. Ale tu niespecjalnie mamy wybór, więc na plaster nam ta wiedza :)


Jak wspomniałam, parę razy mamy na koncie. I zdziwiło mnie jedno-dowolnie łysy pies wychodzi bez draśnięcia z takiej potyczki. Cheitan ustawia go sobie tak, żeby zębami przytrzymać za łopatki, stoi tak i trzyma. Trwa to wszystko parę sekund, zwykle w tym momencie zatrzymania jest koniec awantury. Delikwent odchodzi ratując resztki dumy:) Przyznam, że przezywam znacznie mniejszy zawał serca w takich sytuacjach, odkąd wiem co robi mój pies. Bardzo długo udawało nam się przeżyć bez żadnej takiej sytuacji, ale sielanka nie trwa wiecznie :( Bo co z tego, że ja pilnuję, jak inny właściciel nie?

Znaczy przyznam Ci się, że ja też miałam na początku problem z prawidłowym odczytaniem intencji Łowcy, gdy się kładł widząc psa. Najpierw myślałam, że to OK, chce być uprzejmy, ale później okazywało się czasem, że kolejne działania już takie uprzejme nie bywały. Teraz już raczej nie ma tego "problemu", bo po prostu Łowca przestał się jakoś kłaść na widok obcych psów. :twisted:
Ja po prostu teraz przyjęłam zasadę BARDZO ograniczonego zaufania, gdy w grę wchodzi kontakt z obcym samcem.

Az do momentu "zero zaufania", c'est la vie...;-)
Choć my mamy pewien klucz: wszystko żeńskie i młode (samce do 10 miesiąca) są absolutnie bezpieczne :) Czasem więc pytam po prostu o wiek młodzika. Kiedyś zainteresowałam się tą granicą wieku i od znajomej wetki dowiedziałam się, że w okolicy 10 miesiąca życia następuje "wyrzut testosteronu". Cokolwiek to znaczy-do tego czasu dla Cheya dzieciak to dzieciak. Wolno mu wszystko ;)
Z ostatnich dni mamy zagadkowy przypadek, niewielki piesek (brałam go cały czas za suczkę) wyskakiwał za nami spod bramy i potwornie jazgotał, gdy Chey się odwracał- śmigał z powrotem do siebie na podwórko. Jako, że uznałam dziamgola za sukę, a widziałam, że Cheitan jakoś niespecjalnie się napina, to puściłam burego-niech się dogadują. I po dłuższej chwili wahania małe się ośmieliło, zaczęło wspinać do głowy Cheya, obwąchwiac jego łapy, brzuch..a Chey co prawda lekko sztywno i z ogonem w górze, ale stał spokojnie znosząc te dziwne zachowania.. i tak już oglądam ten rytuał czwarty dzień z rzędu. Chłopaki (bo małe okazało się być psem) nawyraźniej lubią te dziwne powitania. Nie mam kogo zapytać o wiek nowego kolegi Cheya, ale ni hu hu nie wygląda na szczeniaka :)

To Astarte zabiłaby ;) Wszystko co jest szczekające jest niezmiernie niebezpieczne w jej mniemaniu i należy to zlikwidować (wyjątek- pies mojego brata, ale z nim zna się od małego i go wprost uwielbia). Trochę się przestraszyłam jak na spotkaniu w niedzielę obszczekiwaniem przywitał nas szczeniak od Kasi, ale na szczęście brzęczki czynią cuda (jeszcze raz przepraszam biedną Corę...:oops:) i Astarte wolała udawać, że małego nie ma :)

No myśmy też mieli bardzo podobny przypadek niedawno, gdy wracaliśmy ze spaceru. Łowca miał zapiętą linkę, ale biegał z nią luzem. Szliśmy mostem nad stawem, aż tu nagle ni z stąd ni zowąd Łowca robi w tył zwrot i biegnie. :shock:
Okazało się, że w tym czasie, gdy obydwoje szliśmy spokojnie przed siebie, jakieś maluch (w sensie mały pies, nie szczeniak) podbiegł do tylnych nóg Łowcy i natychmiast dał dyla. :D No to Łowca za nim. Ale zanim zdążyłam złapać za linkę patrzę; małe wspina się po przednich nogach Łowcy, liże mu fafle, Łowca łaskawie macha ogonem, luz blues. Ani chybi suka - myślę. A to tzw. zonk; właściciel mówi, że pies. :D
Widać odpowiednio zachowujące się maluchy mogą liczyć na łagodne potraktowanie. :D

Atka też inaczej traktuje małe pieski. Oczywiście nie chodzi tu o powściąganie zapędów dominacyjnych ale o ostrą zabawę - małe są traktowane bardzo delikatnie, można z nimi ganiać ale zabawa w "zagryzanie" wygląda tak że Atka kłapie zębami dziesięć centymetrów od delikwenta i wydaje przy tym dziwne dźwięki - ale go nie ruszy.

Chociaż raz widziałam jak moja suka, kiedy była już zmęczona zabawą z dużymi psami w zapasy upatrzyła sobie małego i urządziła na niego regularne polowanie. Przypominało to polowanie wilka na królika jaki widziałam na filmach skrzyżowane z zaganianiem stada. Oczywiście dawała psu uciec, zwalniała w tym momencie kiedy widziała że go dopadnie, ale małemu to się nie podobało, konwencja zabawy została na nim wymuszona. Widziałam jednak że moja suka jest zmęczona i nieco sfrustrowana ciągłym leżeniem do góry brzuchem pod Dianą - suką rasy w typie cane corso (dokładnie jakiej rasy to był pies nie pamiętam) - bo przeważnie przegrywała zapasy. To wyglądało jakby chciała się odegrać na słabszym za swoją porażkę. Natychmiast ją zabrałam do domu, żeby sobie nie utrwalała złych stereotypów. Kolejne spotkania z Dianą czy małymi pieskami wyglądały normalnie, zabawy po staremu, ale oczy mam otwarte.

Masz na myśli dyski Fishera?