zomaaar een verhaal

[wolfwoman-stefanie]

Wolf Spraak

Shelby was de enige resterende pup uit Ayla’s nest. Ze was uitsluitend overgebleven omdat ik haar, toen ze nog maar zes weken oud was, aan bekenden had weggegeven. Tijdens mijn leven heb ik een groot aantal honden grootgebracht en het is de normale leeftijd om een pup, zodra zij is gespeend, van de hand te doen.

Maar niet zo bij wolven. Ayla, een prachtige wolfshond, kon het mij heel lang niet vergeven. Shelby was het enige wijfje geweest uit een nest van vier, en haar favoriete. Ze placht haar wakker te maken om haar te kunnen voeden, waarbij ze haar zo veel mogelijk vetmestte met haar rijke melk
Toen ik de tweede pup wegschonk, kon Ayla de twee overgeblevenen niet loslaten. Ik stemde er mee in ze te houden en keek toe hoe ze opgroeiden en ik verwonderde me over de wijze waarop een wolvenmoeder zich onvoorwaardelijk toe kan leggen op het onderwijzen van wijsheid.
Het is niet eenvoudig om met wolfshonden in de ‘geciviliseerde wereld’ om te gaan. Het hybride percentage in hun systeem doet er niet toe. Hun natuurlijke jachtinstincten blijven altijd de overhand houden. De mens in de horde moet actief rekening houden met en voorwaarden scheppen voor het weerstaan van onverhoedse aanvallen.
Helaas brak Ayla op een avond door de omheining en nam haar driemaandse jongen mee voor een onderzoekingstocht door de agrarische omgeving van onze kleine stad. Ze wilde hen leren hoe te jagen. Het duurde dan ook niet lang voordat de geur van kippen hem naar hun noodlot bracht. De boer, gealarmeerd door de wilde geluiden op zijn erf, vuurde schoten af op de honden, totdat ze vluchtten.
Ik wist daar op dat moment niets van af omdat ik was ondergedompeld in een heet bad. Ayla en ik hadden altijd een zeldzaam mooie telepathische band gehad en toen haar kop plotseling voor mij verscheen, alsof het boven het badwater zweefde, vond ik dat niet ongewoon. Zij en ik konden denk-praten, waarbij we beelden, symbolen en grondtonen gebruikten.
Ik had haar gevonden via een advertentie in de krant. Een vrouw die hybride wolven grootbracht probeerde ze aan goede huizen te verkopen. Die dag lagen er twee driemaandse puppies aan mijn voeten en hoewel ik verwantschap voelde met het kleine gouden wijfje, kon ik niet kiezen. De vader was een prachtige 60 kilo zware Timber wolfshond, genaamd George.
Omdat ik altijd met de dieren heb kunnen spreken, leek het voor de hand te liggen dat ik zachtjes met hem begon te denk-praten. Terwijl ik op de grond zat, zijn kop op dezelfde hoogte met mijn hoofd, vroeg ik hem of hij mij kon vereren met een van zijn kinderen, en zo ja met welke? Hij ging wat verzitten en draaide zich lichtjes om zodat hij recht voor het vrouwtje kwam te zitten. Ze keek rechtstreeks in zijn ogen terwijl ze stil communiceerden. Toen stond hij plotseling op en liep weg. Ayla kwam naar me toe en legde haar voorpoten in mijn schoot. En zo begon mijn termijn met mijn geliefde vriendin.
Zoals gezegd was ik altijd in staat om met de dieren te communiceren. Maar Ayla was de eerste die complete en totale verbinding kon maken. We spraken zo gemakkelijk met elkaar door middel van stille gedachten en grondtonen – zo helder als twee mensen dat hardop zouden doen. Er was niets in mijn hart dat ze niet wist. Het was alsof ze zonder meer een uitbreiding van mijn ziel was.
Nu, terwijl ik in bad lag te weken, zond ik een golf van liefde vanuit mijn hart naar haar beeld en zei mentaal: “Ik hou van je Ayla!” Pure Liefde straalde uit haar ogen toen ze voor me verscheen. Het vervulde mijn hart tot aan de rand. Ik zag een gouden energie vanuit haar beeltenis uitstralen. Zo lang mogelijk hield ik aan dat beeld vast totdat het in de ethers verdween. Terwijl ik nog steeds geen notie had van wat er was gebeurd, voelde ik me dankbaar voor een metgezel die op deze wijze kon communiceren.
Mijn echtgenoot had televisie zitten kijken. Hij had van de uitbraak van de honden niets gemerkt. Toen ik beneden kwam en de achterdeur opende om de honden te checken, ontdekte ik dat ze verdwenen waren. Met het beeld van Ayla’s liefde nog steeds voor ogen, bespeurde ik nu dat er iets heel erg verkeerd was. Opeens wist ik dat ze was gekomen om vaarwel te zeggen en mijn hart jankte.
Het duurde tot de volgende morgen voordat we er achter kwamen wat er was gebeurd. Mijn man had een aantal hectische telefoongesprekken gevoerd om naar de honden te informeren. Het was uiteindelijk de politie die ons de antwoorden gaf. Ayla had haar jongen naar een plek teruggevoerd, niet verder dan twee straten verderop, voordat de schoten in haar lichaam haar fataal werden. De sheriff had ze gevonden, treurend naast hun moeder, maar ze waren te schuw om te worden gevangen. Mijn man lokte ze tenslotte naar hem toe en bracht ze thuis.
Het was eigenaardig om te horen dat de sheriff boos was op de boer. “Deze honden hebben op deze manier niets kunnen leren. Als hij zou hebben gevuurd met de intentie om af te schrikken, zouden zij misschien nooit meer jagen. Maar nu zullen zij die kans nooit krijgen.”
Eén jong was ongedeerd; de andere had een schot in zijn poot en moest tenslotte worden afgemaakt. Nikoma was zijn naam, en op het moment van zijn dood, verscheen ook hij aan mij in een visioen, verbonden met mijn hart. De grondtonen van zijn hart waren die van verwarring, droefenis, en verlangen naar mij. Ik zond liefde naar hem toe totdat ik zijn geest in vrede voelde versmelten. De droefheid in ons huishouden was ongeëvenaard door de droefheid in de ogen van de overgebleven pup.
Tenslotte vonden wij een thuis voor het overgebleven jong. Echter, binnen twee maanden ontving ik een onverwacht cadeau. Shelby’s eigenaar was overleden en zijn vriendin had niet de gelegenheid om voldoende tijd aan haar te besteden. Ayla’s favoriete jong kwam bij me terug!
Shelby leefde zes jaar bij me. En hoewel we niet dezelfde telepathische band hadden als die van Ayla en mij, was dit een hartsverbinding. Ze hielp me de kinderen grootbrengen, was een goede waakhond voor ons huis, hielp me door scheiding en hertrouw en hield mijn eigen wolvenhart door haar speelsheid open en levend.
Haar gouden ogen konden me zo doordringend aankijken. Heel vaak wilde ze alleen maar worden vastgehouden als we samen op de bank zaten. Fysiek bleef ze een jong dat nimmer opgroeide. Ze had lang niet de wijsheid van haar moeder en dus bleef ze een kind binnenin haarzelf.
Mijn tweede huwelijk begon scheuren te vertonen. Door zijn alcoholisme en de groeiende gewelddadige natuur van mijn echtgenoot, werd het voor mij noodzakelijk om het huis te verlaten en elders te gaan wonen. Toen ik vertrok was het niet mogelijk om Shelby met mij mee te nemen. De mensen bij wie ik zou inwonen hadden geen ruimte voor een hond. Ik bad dat er een dag zou komen dat ik haar weer bij me zou kunnen hebben, maar vreesde dat ons afscheid definitief zou zijn. Ze zat voor me op de grond, en ik sprak met haar vanuit de stilte van mijn hart. Ze jankte, en legde haar voorhoofd tegen de mijne. Lange stille momenten bleven we zo zitten; hoofden naar elkaar gebogen en rakend. Het was voor het laatst dat ik haar zag.
Maanden gingen voorbij, mijn echtgenoot sloot de telefoon af en ik wist niet waar hij of Shelby was. Op een dag vertelde een vriendin die in zijn buurt woonde me dat hij was opgepakt wegens dronkenschap achter het stuur en dat Shelby in beslag was genomen. Zij is nooit losgelaten en ze hebben haar later laten inslapen
Oh, mijn vriendin! Ik stond buiten tussen de lange grassen van mijn nieuwe thuis en ik huilde. Ik voelde me zo hulpeloos en broos. Ik wenste dat er voor haar een mogelijkheid zou zijn geweest om toch nog bij me te zijn, maar eigelijk wist ik wel dat daar geen enkele kans op was geweest.
Plots ontstond er een volledig visioenbeeld van haar. Daar was haar kop, glimlachend en gelukkig. Haar vleesgeworden tedere aanwezigheid. Iets in me brak open en ik merkte dat ik telepathisch naar haar denkgeest stond te huilen. Ik hoorde haar ook janken, ten antwoord. De diepten van mijn innerlijk schreeuwen rees op vanuit ons gezamenlijke verdriet. Ik was te zeer gegrepen door de pijn om er een fysieke stem aan te kunnen geven, maar Mijn Hart zong luid.
Toen bereikte mij in de kloof waar ik leef een klinkend geluid. Het was die van huilende coyotes. Intrinsiek hadden zij onze samensmelting opgemerkt en ook zij zongen lang en rouwend in de namiddagzon. Nu kon het verdriet zowel in- als uitwendig worden gehoord.
Het visioen van Shelby bleef bij me totdat onze huilbui over was en mijn hart leeg. Het janken van de coyotes hield ook op. Pure Liefde straalde vanuit Shelby’s ogen en ik voelde en zag haar glimlach. Rondom haar lag een nieuw paradijs, vol van kleur en levendheid. “Oh, vergeef me toch!” Ik begon weer te huilen.
Een golf van Vergiffenis, Begrip en eeuwige Liefde spoelde over me heen toen haar glimlach een gouden energie in mijn hart straalde. Ze bleef doorgaan met het uitzenden van deze grondtonen totdat de schuld mijn hart verliet. “Er is alleen maar Liefde,” hoorde ik haar hart spreken.
Die dag leerde ik dat er geen verschil is tussen de stem van onze harten en het geluid dat fysiek doorkomt. Er is alleen maar liefde, waarachtig en vol en eeuwig.
En de liefde van mijn wolf vrienden blijft altijd voortbestaan.


© Myriah Krista Walker 2002

[channi]

geweldig mooi geschreven. echt prachtig verhaal jammer van de narigheid.
ik moest tussendoor wel even wat wat traantje weghalen om verder te lezen.
ben er stil van geworden.

chantal

[Azazel]

Wat een schitterend stukje schrijfwerk zeg...

Een kanon aan emoties kwam bij me los... tis dat ik nog net met m'n tenen de grond raakte.... anders zou ik waarschijnlijk een week lang niet uit een zweefmoment komen...

Vraag me af of er van deze mevrouw ook boeken te koop zijn... koop ik meteen de hele winkel leeg...

Gr,
Barry

[wolfwoman-stefanie]

Ik kwam dit mooie verhaal hier tegen:

http://members.multimania.nl/running...praakprint.htm