Dat hysterische gejank en gejammer van alleen zijn was het lastigste dat we met Styx mee hebben gemaakt.
De eerste stap was de camera, om te zien wanneer en waarom ze zo begon te huilen. Al snel bleek dat ze om verschillende redenen huilde (bijvoorbeeld vanwege een kauwbotje dat ze buiten de bench had laten vallen), maar dat alleen zijn de meest extreme reactie triggerde.
Eerst weken geprobeerd de tijd dat ze alleen was langzaam op te bouwen. Toen dat een paar dagen goed was gegaan begon het ineens weer vanaf het moment dat we de kamer verlieten. We vermoeden dat het kwam omdat een van ons toch de kamer binnen kwam lopen toen ze aan het huilen was (daarvoor was het na meer dan 10 minuten stil zijn pas die kamer betreden, maar helaas moet je soms wel eerder door die ruimte heen...), en ze dat met: "huilen is iemand komt!" associëerde.
Daarna alle trucs uit de kast getrokken: dekentjes over de bench, kauwbotje geven voor we haar alleen laten, geen ritueel van vertrekken (en aankomen) maken, proberen te laten schrikken (kan niet: ze hoort de deur van de kamer en wordt stil)door met een blikje met wat spijkers te schudden, een klap met een plank op de vloer geven, met de bench schudden, alleen in de tuin zetten tot ze stil was, plantenspuit met water (maar dan moet je haar daarna weer afdrogen :-( ). Niks werkte.
Uiteindelijk de dominantie tevoorschijn gehaald: als je zo hysterisch huilt dan komt er een grote meneer met grote stappen recht op je af, die pakt je met zijn twee handen bijtachtig vast en houdt je een tijdje tegen de grond tot je echt rustig bent.
Na een paar weken was het soms nodig dat nog eens te herhalen, maar eigenlijk huilt ze nu alleen omdat ze een goede reden heeft, dus daar volgt geen correctie op. Dat hysterische is er ook helemaal vanaf. Wel is het volgens mij zaak om er zo snel mogelijk bij te zijn, voor ze zichzelf helemaal op kan fokken, en vooral niet boos of gefrustreerd te zijn. Ik wil haar ongewenst gedrag afleren, en niet aanleren om bang voor mij te zijn.
|